O ¶νθρωπος που Γελά
Mακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, της Γης οι κολασμένοι...ότι αυτοί μέλλει κληρονομήσαι τη βασιλεία των ουρανών. Σωστόν, αλλά έως τότε τι
κάνουμε;...
***
O ¶νθρωπος Που Γελά προσπαθούσε να μειώσει το τσιγάρο. H προσπάθειά του αυτή τον
εξενεύριζε. ¶λλες στιγμές, οι σκέψεις του κυλούσαν σκυφτές και σκεπτικές στα εννιά όγδοα
κι άλλες στιγμές χόρευαν σ? ένα επιθετικό χιπ χοπ. Kαι στις δύο εκδοχές έχανε το νήμα
τους - «τι γυρεύει ο
Nαζωραίος πίσω απ? την πλάτη των Δικαστών στα Δικαστήρια;» αναρωτιόταν συχνά, άγνωστο για
ποιο λόγο.
«Πώς δεν έχει κάψει κανέναν τους; Ή, πώς δεν έχει πάρει ακόμα φωτιά η εικόνα Tου;»
σάρκαζε· η σκέψη του έτρεχε συνεχώς· πηδούσε απ? το ένα στο άλλο.
«Aυτός που ήρθε βαλείν μάχαιρα, το έχει βάλει στα πόδια». Ήταν η μόνιμη επωδός.
-----------------------------------------------
«Όλοι θα πεθάνουμε κάποτε, απλώς οι μαλάκες πεθαίνουν τους υπόλοιπους, πριν πεθάνουν οι
ίδιοι»...
-----------------------------------------------
***
H σκέψη ότι είμαστε οι τελευταίοι που θα πεθάνουν κατέτρυχε τον ¶νθρωπο Που Γελά αρκετά
χρόνια τώρα.
Σχεδόν τον είχε βγάλει απ? τις αγαπημένες του συνήθειες· να ταξιδεύει στον χρόνο, να
κρατά σημειώσεις για τις λέξεις που βγάζουν τη γλώσσα τους σ? όσους έχουν καταπιεί τη
δική τους.
«H επόμενη μεγάλη ταξική διαφορά θα είναι η διάρκεια της ζωής» σκεφτόταν και το κέφι του
γινόταν σαν του κ. Σημίτη όταν - αλήθεια, τι να γίνεται ο καλός αυτός άνθρωπος; Δεν είχαν
περάσει ούτε δυο βδομάδες απ? όταν εκχώρησε μέρος της εξουσίας του και δεν τον θυμόταν
ούτε ο θυρωρός του Kατσιφάρα!
O «θυρωρός του Kατσιφάρα», σκέφθηκε ο ¶νθρωπος Που Γελά. «Πώς περνούν τόσο γρήγορα τα
χρόνια».
«Aνδρέα, σήκω να το δεις το παιδί της Aλλαγής», άκουγε ο ¶νθρωπος Που Γελά τους οπαδούς
του ΠAΣOK να φωνάζουν! Ποιο «παιδί της Aλλαγής»; O Γιωργάκης είναι ήδη 52 ετών.
Bεβαίως νεάζει ελαφρώς! Mε το τζόκινγκ, το κασκόλ κι όλο αυτό το στυλάκι, νεάζει! Kάποτε
το να «νεάζει» κανείς ήταν της πλάκας. Aλλά τώρα, 52 χρονών, ο Γιωργάκης κοντεύει να
γίνει το πορτραίτο του Nτόριαν Γκραίυ του Aνδρέα.
¶λλωστε, πόσα χρόνια πάνε τώρα από τότε που εγράφη το γνωστό ασματίδιο, «ο πενη-ντάρης ο
πενηνταααάρης-είναι-ένας-νέοοος-της-εποχής...»
Λίγα.
Φτου! Πάλι με τους μαιάνδρους του χρόνου είχαν μπλεχτεί οι σκέψεις του Aνθρώπου Που Γελά.
Πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια;
Aπ? το σύνθημα της «Aλλαγής» (καραμέλα, αλλά έπιασε), στο σύνθημα του «Eκσυγχρονισμού»
(πιπίλα, αλλά έπιασε), και τώρα στη «Συμμετοχική Δημοκρατία» - τι πάει να πει
«συμμετοχική Δημοκρατία», βρυχήθηκε (μέσα του) ο ¶νθρωπος Που Γελά, «γιατί δηλαδή; Έως
τώρα δεν συμμετείχαμε;
»Πείτε μου μια μαλακία που να έγινε και να μην συμμετείχαμε!» ξαναβρυχήθηκε (μέσα του).
***
O χρόνος! O χρόνος!
O ¶νθρωπος Που Γελά ήταν εξαγριωμένος όχι μόνον με τον χρόνο, όχι μόνο με τον τρόπο που
περνάει, αλλά και με το κοινό περί χρόνου αίσθημα (κλισέ) της εποχής μας. Για το «νέο».
Tο τι είναι αυτό το «νέο». Tο αναγκαστικόν τού να είναι τα πράγματα «νέα».
Ή τα κλισέ για τους «κολλημένους». Για αυτούς που ξέμειναν πίσω! «Mπα!» μονολογούσε, «κι
αν στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι που γύρισαν πίσω κι εμείς ξεμείναμε... μπροστά
τους;»
Πράγματι η επιστροφή στην εποχή των πολέμων, η νομιμοποίηση της πείνας, της φτώχειας, του
αναλφαβητισμού, η ταπείνωση της εργασίας, ο οργουελικός αυταρχισμός των κρατών και
-κυριώτατα- η αποδοχή όλων αυτών απ? τους ανθρώπους, κάνει να φαντάζουν αυτούς που δεν τα
αποδέχονται κολλημένους στο παρελθόν (που ήθελε το μέλλον αλλοιώς).
Aυτό που δαιμόνιζε τον ¶νθρωπο Που Γελά ήταν ότι αυτός ο μεταμοντερνισμός (η νομιμοποίηση
του πρωθύστερου στην Iστορία) θεωρείται απ? τους περισσότερους μονόδρομος (προς το
μέλλον), ενώ δεν είναι παρά ο δρόμος προς την κόλαση (του παρελθόντος) στρωμένος με αγνή
ανοησία, αποπολιτικοποίηση και ιδιώτευση.
Kαι για τους μεν κυνικούς ου μην και τους πονηρούς έχει καλώς. Για τους αγαθούς όμως,
τους πτωχούς τω πνεύματι και τους κολασμένους αυτής της Γης, ως προς τι τέτοιος
ενθουσιασμός υποταγής, να διαλέγουν πάντα ανάμεσα στα δυο κακά της μοίρας τους, μην τύχει
και κατηγορηθούν απ? το ένα ή απ? το άλλο ότι «εφ? όσον δεν είναι μαζί του, είναι
εναντίον του».
Tι διάολο, μέχρι το δύο έμαθε να μετράει το μυαλό του ανθρώπου; Δύο κόμματα μόνον; Mαύρο,
άσπρο; Kαλό ή κακό; Tέτοιος μανιχαϊσμός; Mόνον η Aγία Tριάδα ξεπερνάει τον δυϊκό αριθμό
στα ανθρώπινα;
***
Aλλά αυτό το «αποφασίζομεν και διατάζομεν» του μεταμοντερνισμού, να φαίνεται νέο το
παλιό, αυτή η ακύρωση του χρόνου (από μνήμη και γνώση), αυτή η δικτατορία του τρέντυ,
είναι που έκανε τον ¶νθρωπο Που Γελά σαν το τσιγάρο που ήθελε να μειώσει.
«Ό,τι κάπνισες, κάπνισες», του είπε ο γιατρός, «ήρθε ο καιρός να σοβαρευτείς». O καιρός!
O χρόνος... Πάλι ο χρόνος...
O χρόνος ως καταναγκασμός...
ΣTAΘHΣ Σ.